اثر محافظتی آلوئه ورا بر روی ساختار بافتی بخش درون ریز پانکراس موش صحرایی دیابتی

مقدمه: گیاه آلوئه ورا دارای خواص دارویی زیادی است. در این مطالعه، اثر محافظتی ژل آلوئه ورا بر جزایر و سلول های بتای پانکراس مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: 50 سر موش صحرایی نر بالغ 3 -2 ماهه با وزن 250-200 گرم در پنج گروه 10 تایی به شکل زیر تقسیم گردید. گروه کنترل که هیچ دارویی دریافت نکردند، گروه دوم که با تزریق استرپتوزوتوسین با دوز 65 میلی گرم بر کیلوگرم دیابتی شدند، در ادامه خون گیری از ورید دم پس از یک هفته انجام گرفت و موش های با میزان قند بیش از 250، به عنوان دیابتی قلمداد شدند. گروه سوم، 10 روز پس از دیابتی شدن، ژل آلوئه ورا را با دوز 400 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم، مدت 15 و 30 روز دریافت نمودند. گروه چهارم، 10 روز بعد از دیابتی شدن، انسولین را با دوز 10 واحد به ازای هر سر موش صحرایی دریافت نمودند. گروه پنجم، موش های سالمی بودند که آلوئه ورا را به مدت 15 و 30 روز دریافت نمودند. در روزهای 15 و 30، پس از آخرین تجویز آلوئه ورا، مجدداَ قند خون و وزن همه گروه ها اندازه گیری شد. سپس موش ها با اتر آسان کشی و بافت پانکراس آنها جدا و در فرمالین سالین 10 درصد تثبیت گردید. سپس مقاطع بافتی تهیه و با استفاده از رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین و آلدئید فوشین رنگ آمیزی شد و در نهایت تعداد و اندازه جزایر لانگرهانس و تعداد سلول های بتا مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج: میانگین تعداد و اندازه جزایر پانکراس و تعداد سلول های بتا جزایر لانگرهانس در گروه دیابتی نسبت به گروه شاهد در پایان هر دو مرحله 15 و 30 روزه کاهش معنی داری داشت. همچنین، اندازه جزایر لانگرهانس و تعداد سلول های بتا پانکراس گروه درمان شده با ژل آلوئه ورا، نسبت به گروه دیابتی در پایان هر دو مرحله 15 و 30 روزه افزایش معنی داری داشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد استفاده از ژل آلوئه ورا می تواند بر بازسازی و ترمیم جزایر لانگرهانس و سلول های بتا غده پانکراس دیابتی موثر است.